پادکست ۲۶: کتاب توهم زندگی – بسط و توسعه کاراکتر (قسمت سوم)

در این سری از پادکست‌ها، مرور کاملی خواهیم داشت به فصل شماره ۱۵ با عنوان Character Developments. همانطور که مطلع هستید، فصل شماره نهم با عنوان Our procedures در قالب پادکست مرور شد و به پایان رسید. نکته‌ی مهمی که باید مطرح کنم این هست که از این به بعد، هر قسمت تحت عنوان همان فصل عرضه خواهد شد که به این معنی می باشد که شما باید تمام پادکست‌های فصل شماره نهم رو تغییر نام بدید به عنوان اصلی خودش. به نظر من اینطوری مدیریت و پیدا کردنِ محتوی هر فصل آسان‌تر خواهد شد.

در سراسر این فصل، نکات و تجارب بسیار ارزشمند و ارزنده‌ای توسط فرانک توماس و اولی جانستون عنوان شده که امیدوارم بتوانیم گوشه‌ای از این نکاتِ بسیار مهم رو در پروژه‌های شخصی و یا حتی فیلم‌های بلند انیمیشن که این روزها در گوشه و کنار تهران در حال تولید هست به کار بگیریم.

اگر هم مایل باشید، با اشتراک گذاری پادکست‌ها، به هرچه بیشتر دیده شدنِ آن کمک کنید.

از اینجا می‌تونید به پادکست کتاب توهم زندگی به زبانِ فارسی و به صورتِ کامل گوش کنید. و یا دانلود بکنید.

در تمامِ مدتی که کاراکتری مورد توجه و نظر هست، دقتِ‌ نزدیکی هم  باید معطوف بشه به کاراکترهایی که اطرافِ او وجود دارند. برای این، تنها تعاملاتِ اونهاست که کل اون نما یا شات رو زنده میکنه؛ به نظر وظیفه‌ای سخت و ویرانگری میاد. وقتی که آقای ران کلِمِنتس تازه به استودیو اومده بود، گفت” بزرگ‌ترین چالش در ساختِ یک انیمیشن ایجادِ روابط کاراکترها در سراسر فیلم هست به طوری که مخاطب اونها رو باور بکنه. برای اونها، این کاراکترها حضور و وجود دارند – اونها واقعی هستند. ایجاد کاراکتری که زنده باشه به اندازه‌ی کافی سخت هست، اما داشتنِ چند کاراکتر که روی هم تاثیر میگذارند…، این رویایی غیرممکن هست.”

در واقع می‌تونه مزایایی در کارکرد دو کاراکتر باهم وجود داشته باشه. اگر نوعی تنش بینِ اونها وجود داره، بلادرنگ خواست‌ها و محرک‌هایی وجود خواهد داشت که جنبه‌های ظریفِ هر کدوم رو به صورتِ شفاف تری نسبت به شرایط منفعل‌شون منتقل بکنه. این چیزی هست که وقتی چندین کاراکتر به صورتِ تیم در حال ایفای نقش در راستای یک هدف مشترک هستند باید در نظر داشت. داوطلبانِ برکه Swamp Volunteers همگی چیزی مشترک می‌خوان و تفاوت‌اونها بیشتر در ظاهر هست تا در هدف یا پرسونالیتی‌ها.  بدونِ درگیریی که توسطِ رییس‌بازی‌ Ellie Mae تامین شده، نماهای اونها حسِ کمی از سرزندگی رو داشت. اون آدم‌های شرور انیمیشن ۱۰۱ سگ‌خالدار، بادون‌ها Badun،  یک هدف و پرسونالیتی مشترک دارند. با نگه‌داشتنِ یکی احمق‌تر نسبت به دیگری و ِ میزانِ کمتری از عصبانیت؛ قادر بودیم تا جر و بحث‌هایی در سراسر کار میانِ این دو کاراکتر ایجاد بکنیم.

احتمالا اذیت کننده‌ترین و گریزان‌ترین کاراکترهای ما (از منظر یافتنِ پرسونالیتی)، اون ۳ پریِ درستکار و خوب Good fairies در انیمیشن زیبای خفته بودند. کسانی که فقط مشغول انجام اعمالِ خوب بودند. اونها هیچ نقطه‌ی ضعفِ بارز و یا نقوصِی که بشه ازش بهره‌برداری یا استفاده کرد رو نداشتند. در قدم‌های اولیه، ایده‌ی والت این بود که همه اونها شبیه به هم باشند، اما اگر اینجوری می‌بود که چیزی برای زنده‌کردنشون باقی نمی‌موند – هیچ نمایشی میونشون در کار نمی‌بود. اونها مثلِ نوه‌های داندلد داک می‌شدند. ولی اگر اونها فقط نظاره‌گر ِ چیزهایی بودند که می‌دیدند و اونها  رو تفسیر میکردند، این نکته رو می‌شد قبول کرد.

اما داستان در خصوص این بود که چطور این سه پری کوچولو سعی دارند تا دختری رو از طلسمِ پری شیطانی مالِفیسِنت Maleficent نجات بدند و ناپدید بشن. برای این نقش (یا برای بازیگری در این نقش) ، اونها به قدرت، هدف و همچنین میزانی از خشونت که به ندرت در حالتِ ناظرِ منفعل‌شون (passive Spectator ناظر منفعل) دیده میشه نیاز دارند. بیشتر از این، اونها فرمانروای قلمروهای متنوع خودشون بودند. مادامی که بدونِ تردید، ملکه‌هایی مهربانی بودند، اونها باید فراتر از دوست داشتنی و شیرین بودنِ صِرف رو می‌داشتند. باید عناصر بیشتری به اونها و روابطشون اضافه می‌شد. انیماتورها به چیزی مثبت نیاز دارند که  بتونن اون رو کاریکاتوریزه بکنند تا اینکه بتونند هر نوع وضعی رو ایجاد بکنند، اما چه چیزی میتونه باشه؟ چه کاری روی این پری‌های به ظاهر بی‌فکر، که تقریبا روی همه چیز با هم اتفاق نظر دارند میشه انجام داد؟

(ادامه متن در فایل صوتی پادکست)

برای دسترسی به همه پادکست‌ها، از منوی “مباحث انیمیشن” روی پادکستِ انیمیشن کلیک کنید. اگر با گوشی هوشمند وارد شده‌اید، از گوشه سمتِ چپ روی آیکان “سه خطِ تیره” تَپ کنید و سپس روی فلشِ مقابلِ مباحث انیمیشن بزنید، از زیرمجموعه‌ی ظاهر شده، پادکستِ انیمیشن را انتخاب کنید تا همه پادکست‌ها نمایش داده شود.