چگونه ذغال‌های حرفه‌ای طراحی را خودتان بسازید

در این مقاله یاد خواهیم گرفت که چطور ذغال‌های حرفه‌‎ای و هنری خود را بسازیم، این مطلب به خوبی به انیمیشن و مباحث پایه‌ای این حوزه مرتبط می‌باشد که برای نخستین بار در پویانما بازنشر می‌شود:).

قبل از شروع، باید عنوان کنم که تا وقتی ذغال‌های حرفه‌ای و باکیفیتی چون نیترام وجود دارد، نیاز اساسی نیست تا خودتان ذغال بسازید. ساخت ذغال هزینه‌ی زیادی ندارد و به سادگی قابل تهیه است اما نیاز به تجربه و تمرین دارد؛ و از نظر من، لذت بخش نیز هست.

ذغال زیبایی‌های فراوانی دارد. می‌توانید خطوط زیبا به همراه تغییر در زاویه‌ی ذغال  در نتیجه با نالیته‌های نرم ایجاد کنید. از ذغال در میانه‌ی قرن ۱۹ در مطالعات طراحی آناتومی استفاده می‌شد  تا فرم‌ها را به خوبی روی کاغذ پیاده کنند. توانایی در ایجاد کنتراست‌های ظریف باعث شد تا هنرمندان شروع به استفاده از ذغال در طراحی طبیعت بکنند. کتاب آموزشی با عنوان  Le Paysage au Fusain نوشته‌ی Auguste Allonge به تاریخ ۱۸۷۴در آن دوره، حرکتی بود تا عموم مردم را با ذغال و توانایی آن در این ژانر آشنا سازد.

واژه‌ی Fusain در فرانسوی، معادل Charcoal  می‌باشد. در گذشته، این واژه نامی بود برای درختی کوچک که در انگلیسی European Spindle tree نام‌گذاری شده بود. درختِ Spindle اگرچه بومیِ آمریکا نیست، اما در سراسر جهان یافت می‌شود و چوبِ آن موارد استفاده‌ی فراوانی دارد که یکی از آنها برای ساختِ ذغالِ هنری است.

برای ساختِ ذغال‌های خودتان، تمامی چیزی که نیاز دارید مقداری هیزم، یک پیتِ حلبی که عایق هوا باشد و یک ظرفِ ضد حرارت و مقداری چوب و شعله‌های آتش است!.

برای ذغال، می‌توانید از هر چوبی  استفاده کنید. اما چوب درختِ Spindel توصیه می‌شود. اما چوبِ درخت مو و بید نیز انتخاب های مناسبی هستند.

من ازچوب درخت‌های افرا Mapleو بلوطOak استفاده کردم. هدف ما در این قسمت، مشاهده نتیجه و مقایسه‌ی این دو نوعِ متفاوت می‌باشد. من خودم قطعاتی از درخت افرا را به صورت مربع مستطیل بریده ام، اما در نهایت تصمیم گرفتم از یک چوب فروشی قطعات خشک را تهیه کنم. وقتی از قطعاتِ خشک استفاده می‌کنید، ذغال کج نمی‌شود و اما اگر از چوبِ خیس استفاده کنید خمیدگی زیادی پیدا می‌کند. البته می‌توانید چوب‌های افرا، بلوط و دیگر گونه‌ها را از چوب فروشی‌ها به سادگی تهیه کنید.

از پیتِ حلبی ضد حرارت به عنوان کوره استفاده خواهیم کرد. من خودم قبلا از یک ظرفِ شیشه‌ای استفاده کردم که همانطور که حدس می‌زنید در میانه راه ترک خورد و شکست. فویل قلع نیز برخلاف تعداد لایه‌هایش حتی زودتر از بین می‌رود.

Cennino Cennini در کتاب خود به تاریخ ۱۴۰۰ با عنوان IL Libro dell’arte  استفاده از دیگِ گِلی را توصیه کرده است.

من خودم از ظرفِ خالی رنگ استفاده کردم. می‌توانید به سادگی از فروشگاه مصالح ساختمانی از این ظروف تهیه کنید. اما مطمئن شوید که به خوبی درب آن چفت می‌شود. جایی که من ظرف را خریده‌ام، اکثرا بدون دستگیره بودند. داشتن دستگیره البته کمی کارها را آسان می‌کند.

برای آتش، هر هیزمی جواب می‌دهد. اما مطمئن باشید که هیزم‌ها توانایی روشن ماندن مداوم را دارند.

قدم اول آماده‌سازی چوب‌های ذغال است. چوب‌ها به ضخامت ۹٫۵ سانتی‌متری بریده شده بودند، آنها را به قطعاتِ باریک  ۹٫۵ سانتی بریدم. در نهایت، این قطعات را به طولِ حدودا ۱۲ سانتی‌متر تقسیم کردم. فکر می‌کردم چوب‌ها در حین تبدیل به ذغال کوچکتر می‌شوند. شدند، اما نه به اندازه‌ای که حدس زده بودم.

آماده سازی ظرف رنگ به جهتِ کوره، ساده است؛ درب آن را بردارید و به وسیله‌ی پیچ‌گوشتی و چکش سوراخ‌هایی روی درب ایجاد کنید. حدود ۵ سوراخ. در پروسه‌ی ساخت ذغال و در میحط بدون اکسیژن (داخل ظرفِ در بسته)، گازها باید از جایی خارج شوند. این سوراخ ها بابت همین کار است.

برای اینکه دو نوع مختلف از چوب را می‌خواستم تست کنم، لازم بود که آنها را جدا از هم نگه دارم، بنابراین راه کار استفاده از دو ظرفِ کوچکترِ رنگ بود. یکی برای افرا و دیگری برای بلوط.

سپس این دو ظرف را داخل ظرفِ بزرگترِ اصلی قرار دهید و درب آن را محکم ببندید.

داشتن یک آتش درست و حسابی مهم است. ظرف را وسط قرار دهید و هیزم‌ها را دور آن بچینید، چیزهای اضافی را دور بریزید تا آتش به خوبی شعله‌ور بماند. من از یک ترمومتر اینفرارد استفاده می‌کنم تا میزان حرارتِ آتش و ظرف را بسنجم. نیازی به این کار ندارید اما ذهنِ پرسشگرِ من باید بداند!. در طولِ پروسه درجه حرارتِ ظرف باید میانِ ۳۵۰ تا ۱۰۰۰ درجه‌ی فارنهایت باشد.

بعد از سپری کردنِ دقایقی از پروسه، خواهید دید که گازها از شروع به خارج شدن از درب می‌کنند و می‌توانید صدای آنها را نیز بشنوید.

پس از حدود سی دقیقه، ظرف را به کناری گذاشتم تا منتظر خنک شدن آن باشم. این کار حدود ۱۲ دقیقه طول کشید. سپس درب را باز کردم و با ذغال‌های هنری تازه‌ام روبرو شدم!.

برخی از آنها شکسته بودند و برخی منحنی شده بودند. اما ذغال‌های من به طور شگفت‌آوری محکم‌تر از ذغال‌های فروشگاهی بودند. به عبارت دیگر، با ذغالِ افرا می‌توانستم تونالیته‌های نرمی ایجاد کنم درحالی که  این ذغال غلظتِ بالایی داشت. ذغالِ درختِ بلوط خیلی محکم‌تر بود، طوری که زمانم را برای تیز کردنش صرف نکردم.  تنها چند خط بوسیله‌ی گوشه‌های آن، نتیجه‌ی مشابهی با ذغال‌های تیز خریداری شده از فروشگاه را داشت. این ذغال‌ها آنطور که حدس زده بودم زودتر تمام نمی‌شدند.

همچنان برای من ناشناخته باقی ماند که چه مقدار حرارت و مدت زمان تامل لازم بود تا به نتایج بهتری دست پیدا کنم؟ آیا قطعات با پهنای کم‌تر، نیاز به زمان کمتری داشت؟ آیا زمان بیشتر در پروسه‌ی سوزاندن، باعث ذغالِ نرم‌تری می‌شد؟

آپدیت:

یکی از دوستانم به نامِ Matthew Collins تجربه مشابه من را داشت و برایم نوشت: ” از نظر من، اگر چوب‌ها حرارت زیاد ببینند خم می‌شوند. همچنین راه خوبی برای تشخیص آماده بودنِ ذغال‌ها این است که دودِ آن را آتش بزنید. هنگامی که شعله خاموش شد، یعنی ذغال حاضر است.”

“دودِ سفید به معنای بخارشدنِ آب است و به زودی نمی‌توانید آن را آتش بزنید. در داخل آن گاز سفید، گازهای قابل اشتعال نیز وجود دارد  که خودبخود آتش می‌گیرند یا اینکه خودتان آن را آتش بزنید. وقتی تمامی دود از بین رفت، چیزی که داخل ظرف می‌ماند تنها کربن است. حرکتِ دورانی دود در داخل ظرف نیز ممکن است ذغال‌ها را بسوزاند، بجای ۵ سوراخ بهتر است ۱ سوراخ تعبیه کنید.

با تشکر، مَت.

منبع

در همین زمینه بیشتر بدانید