جای خالی، خیلی خالی‌ِ آدم‌ها…

جنگ‌ها هر چه‌قدر هم که طولانی باشند، بالاخره تمام می‌شوند. مردم به شهر‌هایشان برمی‌گردند. خانه‌هایشان را می‌سازند؛ مین‌ها را خنثی می‌کنند و جایش پارک می‌سازند، با درخت‌ها، فواره‌ها و تاب و سرسره. بالاخره هم از یاد می‌برند که اینجا روزی روزگاری میدان جنگی بوده‌است. اما چیزی هست که هیچ ‌وقت ساخته نمی‌شود، جای خالی‌اش را نمی‌شود با هیچ بنایی، درختی یا فواره‌ای پر کرد؛ جای خالی، خیلی خالی‌ِ آدم‌ها‌ست…