حرکات ثانویه را به کاراکتر هایتان اضافه کنید

در مبحث گذشته، راجه به پررنگ سازی حالات صورت، به نحوی که برای بیننده قابل روئیت باشد صحبت شد. در این قسمت، کمی کار سخت می شود! چرا؟ چون، به جای انیمیت یک کاراکتر، با چندین کاراکتر سروکار خواهید داشت. کاراکتر های شما همیشه باید در حال انجام کاری باشند، وگرنه مرده به نظر میرسند. !
برای این کارباید دلیلی داشته باشید. اگر در نما هایی که بیشتر از دو کاراکتر حضور دارند به صرف این که کاراکتر ها حرکت کنند، شروع به انیمیت کنید، کنترل کار از دستتان خارج شده و همچنین هرگونه کنترلی را که قرار است روی بیننده داشته باشید را نیز از از دست خواهید داد.
شما به عنوان انیماتور، باید چشمان بیننده را کنترل کنید و آنها را به درون دیالوگ و حرکت ببرید. برای این کار زمانبندی شات را مرحله به مرحله انجام دهید. این کار به مانند این است که دستان بیننده را گرفته و آهسته در گوش او بگویید: ببین، گوش کن این پسر چی میگه؛ خب، زودباش اونجا رو ببین، ببین اون کاراکتر دوم چیکار کرد؛ اون کار، برای داستان ما مهمه؛ خب ،حالا اون کاراکتر رو فراموش کن، بیا اینجا و….
اگر نتوانید این کار را انجام دهید، ذهن بیننده آشفته می شود، نقاط داستانی و لحظات طنز از بین می رود و احساس منتقل نخواهد شد.
حرکات ثانویه به حرکاتی در صحنه گفته می شود که به کاراکتر اضافه می شود تا احساس را زیاد کند بدون اینکه حرکات اصلی کاراکتر را ازبین ببرد یا آنها را کمرنگ جلوه دهد.
ایده ی کلی این تعریف  روی : حرکات، انتظار، جهت چشم ها، و تشخیص اینکه در یک لحظه کدام کاراکتر فعال است و کدام نیست استوار است.
به عنوان مثال: در یک صحنه 3 کاراکتر داریم، شخصیت اول صحنه را شروع می کند، وظیفه ی او تعریف یک جوک است، خب، شاید متن جوک برای این که توجه بیننده جلب شود، کافی باشد. باید کاراکتر 1 را طوری انیمیت کنید که بیننده بتواند آن را بفهمد و مقدار احساس او را درک کند.
فقط شخصیت شماره 1 را انیمیت نکنید، اگر شخصیت 1 جوک تعریف کند و کاراکتر 2 پشتک بزند و کاراکتر 3 حول یک دایره بدود، مسلما بیننده بیشتر به کاراکتر های 2 و 3 توجه خواهد کرد. نه؟
حال اگر شخص 1 ، جوک تعریف کند و دیگر کاراکتر ها حرکتی نداشته باشند، آنها مرده جلوه می کنند و حواس بیننده نیز از داستان پرت می شود.
در اینجا شما باید حرکات ثانویه را به شخصیت ها اضافه کنید ، شخص 1 جوک را تعریف می کند و کاراکتر 2 که سنگین تر از بقیه است، به آهستگی خود را بالا و پایین می کند، و کاراکتر 3 که هیکلی ورزشکارانه دارد، قوز کرده و عرق پیشانی اش را پاک می کند.
حالا، پس از اتمام دیالوگ شخص 1 ، شخص 2 می خواهد به او جواب دهد؛ اکنون شما باید توجه بیننده را از روی شخص 1 برداشته و روی شخص 2 متمرکز کنید. به محض شروع صحبت کاراکتر ها، جای آنها از لحاظ دراماتیکی عوض خواهد شد، به این معنی که شخص2 ، شخص غالب و 2 و 3 کاراکتر های ثانویه خواهند بود.
اکنون یک حرکت ثانویه برای شخص 2 در نظر بگیرید، مثل ؛ کمی به جلو خم شود، با حالت اجازه گرفتن، این کار را باید زمانی که شخص 1 در انتهای دیالوگ است انجام دهید، چون باعث می شود چشم بیننده از روی شخص 1 به شخص 2 برود و تا بیاید و دیالوگ را شروع کند، بیننده  روی ان متمرکز خواهد شد.
می توانید از موارد زیر برای کنترل چشمان بیننده استفاده کنید:
1- جهت چشم ها Eye Direction : اگر در یک صحنه 6 کاراکتر دارید و تمامی 5 کاراکتر به کاراکتر 6 نگاه می کنند، طبیعتا بیننده نیز به همان کاراکتر نگاه خواهد کرد. اگر یک کاراکتر ناگهان به سمت چپ یا راست کادر نگاه کند، بیننده هم به همان سمت نگاه می کند . با این روش می توانید چشمان بیننده را در داخل فریم کنترل کنید.
2- پیش بینی یا Anticipation : اگر دو کاراکتر در کادر دارید، که یکی در حال صحبت و دیگری در حال گوش دادن به اوست، در صورتی که با صحبت شخص مقابل مخالف است، شاید تا 3 ثانیه قبل از اتمام دیالوگ شخص اول، شخص دوم سرش را به علامت مخالفت تکان دهد، این تکان سر می تواند تمرکز بیننده را به شخص دوم هدایت کند.
3- تضاد یا Contrast : اگر5 کاراکتر در حال رقص داشته باشید و یکی بی حرکت ایستاده باشد، توجه بیننده به او جلب می شود. برعکس اگر 5 کاراکتر ثابت داشته باشید و یک کاراکتر در حال رقص، توجه بیننده به او جلب خواهد شد. به طور کلی، اگر نسبت به محیط، یک کاراکتر با حرکات خاص داشته باشید، چشمان بیننده به آن جلب می شود.
4- کامپوزیشن Composition : یک گزینه ی حتمی در هدایت چشمان بیننده است. چیدمان عناصر و کاراکتر ها در صحنه، طوری که توجه بیننده را جلب کند.