نامه‌ی وارد کیمبال به یک عاشقِ انیمیشنِ 15 ساله در تاریخ ۲۲ آبان ۱۳۵۲

در سال 1352 شمسی، یک هنرمند ۱۵ ساله نامه‌ای به وارد کیمبال (Ward Kimball) نوشت و از وی خواست او را راهنمایی کند تا بتواند یک انیماتور شود. پاسخ کیمبال به این نامه پند حکیمانه‌ایست که  در هر زمانی  قابل‌استفاده است.

ویل فین عزیز

خدای من! نامه‌ای که نوشتی واقعاْ نامه‌ی خوبی‌ست. وقتی من سال دوم دبیرستان بودم‌، از پس یک جمله هم به سختی برمی‌اومدم. از خلاصه‌ی مقاله‌ات اینطور برداشت می‌کنم که  در این مسیر کاملا متوقف شده‌ای. خب این خیلی خوبه، بهت کمک می‌کنه که از همین اول کار بدونی که می خوای چیکار کنی. اما، احتیاط کن. سعی نکن کاری رو با عجله یا به زور انجام بدی. اول از همه باید دبیرستان رو تموم کنی. بعد از اون باید اولین قدم مهم رو برداری : آموزش هنر! این یعنی اینکه حداقل سه سال باید به یک مدرسه یا کالج هنری معتبر بری. و برای آنکه برای این دنیای بلبشو آماده بشی باید همه‌فن حریف باشی. منظورم اینه که باید تمام مسائل درونی و بیرونی فیلم‌سازی رو بدونی. و اگر انیمیشن را در نظر بگیریم باید اصول پایه نقاشی، نقاشی پیکره انسان، طراحی،دانستنِ حروف، معماری، نظریه رنگ‌ها، مواد مختلف و کاربردهاشون،  نقاشی، مدل‌سازی، تاریخ هنر ، تاریخ جهان، آناتومی، علوم انسانی، تدوین فیلم، برش صدا، ضبط، اتود زدنِ سریعِ داستان ….. و خلاصه اینکه هر چیزی که فکرش رو می‌کنی رو بدونی باید باهاشون زندگی کنی.

مطلبی که سعی در گفتن دارم این هست که انیماتور شدن یک فرایند رشد هست که شامل کنجکاوی‌های پایه برای همه چیز می‌شه، انیمیشن فقط این نیست که یک سری تصویر رو به حرکت دربیاری. انیمشن تفکر، تفکر و تفکر هست! ممکن نیست که همه چیز رو به اندازه کافی بلد باشی.  کلیدواژه  اصلی « کنجکاوی» هست. همه چیزرو ببین! همه کارها رو انجام بده! کشف کن که چه عاملی باعث جنبش چیزها میشه؟ چطور کار میکنه؟ چه چیزی به این انگیزه و علت میده‌، چه چیزی به اون انگیزه و علت میده. از دیگران یاد بگیر ، اما کارهاشون رو کپی نکن! سعی کن همونطور که داری اصول اولیه رو یاد می گیری، به فردیت خودت رجوع کنی. تعصب به خرج نده، چون تا قبل از ۳۰سالگی صدهابار نظرت در مورد اینکه چه چیزی رو دوست داری و چه‌چیزی رو دوست نداری تغییر می‌کنه. اگر تخیلت هم‌زمان با کنجکاویت پیشرفت کنه چنین اتفاقی می‌افته. تو باید بتونی یک پیانوی بزرگ و یک دختر زیبا رو که داره از بالای شونه‌اش به اطراف نگاه می‌کنه از زوایای مختلف بکشی.

نواختن یک ساز رو یادبگیر، هر سازی که دوست داری. اون ساز رو برای تفریح و سرگرمی بزن. اگر کشته مرده‌ی انیمیشن باشی این کار بهت کمک می‌کنه. این رو به خاطر بسپار: نمی‌تونی یک آدم رو در حال رقصیدن ( هر نوع رقصی، رقصهای تند، چرخیدن، باله …..) بکشی مگه اینکه خودت قبلاْ اونطور رقصیده باشی یا حداقل هر قدم و حرکت از رقص رو حسابی تجزیه و تحلیل کرده باشی. تو می تونی تمام کتابهای انیمیشن دنیا رو بخونی اما این هنر رو باید در عمل و در حین کار یاد بگیری. حتماْ متوجه شدی که من بعضی از مطالب و موضوعات گفته های تو رو نادیده گرفتم، این کار رو برای این کردم که به این نکته تأکید کنم که اول باید به مسائل اصلی فکر کنی، یعنی لازمه که اول تحصیلاتت رو تموم کنی و بعد از اون سراغ آموزش تکمیلی بری تا در تمام ابعاد لازم برای  یک انیماتور واقعاْ خوب و حرفه‌ای تخصص پیدا کنی. اگه قبلاْ فیلم « زیردریایی زرد» (Yellow Submarine) رو ندیدی، برو ببینش. برو فیلم « گربه فریتز» ( Fritz the cat) رو ببین و اگه به راهنمایی والدینت نیاز داری، پدرت رو هم با خودت ببر. همونطور که قبلاْ هم گفتم، همه چیز رو ببین. به جشنواره‌های فیلم برو. از طرفدارهای لورل و هاردی باش. باستر کیتون رو بخون. زمان بندی‌هاشون رو بررسی کن و ببین چطور یک شیرین‌کاری یا یک موقعیت طنز رو روی صحنه به نمایش درمی‌آوردند.

البته هانا و باربارا ( Hanna Barbera) درمقایسه با دیزنی خیلی خام و توسعه نیافته هست. اما این یک مسئله اقتصادی هست. H&B یک نیاز رو برآورده می کنه و اون نیاز هم تجارت و کسب‌وکار هست ، درست مثل فروختن ماشین لباس‌شویی. همه ما نمی‌تونیم عضو سازمانی مثل دیزنی با سرمایه‌های تقریباْ ناگفته برای تهیه یک انیمیشن کامل و بلند باشیم. خیلی از کمپانی های ساخت کارتون دوست دارند که ساخت یک انیمیشن کامل و بلند رو تجربه کنند ، اما واقعیتهای اقتصادی این دنیای آشفته مانع از اون می‌شه. اشکالی نداره که یک ایده‌آل و یک هدف داشته باشی ، اما این هم خیلی مهمه که  ارزیابی واقع‌بینانه ای از آنچه که در دنیای انیمیشن رخ می‌ده و دلایل پشت این وقایع  داشته باشی. اگه بار اول که جواب نامه به ظاهر هوشمندانه ات رو دیدی و ازش خوشت نیومد، اون رو کنار بگذار و بعد از مدتی دوباره بخونش، بدون اغراق می‌گم، هر چند که این نوشته، نوشته تندی هست، اما وقتی بعد از مدتی دوباره بخونیش متوجه می‌شی که پند و اندرزهای خوبِ بسیاری درش نهفته است. حداقل این چیزی هست که میشه درباره‌ش گفت.