انیمیشن کوتاه ” Loop” محصولی از پیکسار باعث پذیرش بهتر بیماری اوتیسم شده، تفاوتها را ارج می‌نهد و به ایجاد تغییر کمک می‌کند
در طول ماه آوریل در سراسر جهان مراسم‌های مختلفی برای ترویج و تبلیغ پذیرش بیشتر اوتیسم و تضمین شنیدن و دیده‌شدن افراد مبتلا به این بیماری و ارج نهادن به تجربه منحصربه‌فرد آنها از جهان برگزار می‌شود. استودیو انیمیشن پیکسار هم با گنجاندن یک بخش ابتکاری روایت داستان تجربی در بخش اصلی برنامه انیمیشنهای کوتاه خود، از نظرات جدید و خلاق و به اشتراک گذاشتن داستانهایشان استقبال می‌کند.
برای دانلود و تماشای این انیمیشن به کانال تلگرام پویانما سری بزنید.
اریکا میلسوم ( Erica Milsom) کارگردان ” Loop” است. ” Loop” انیمیشن کوتاهی است که در حال حاضر از Disney+پخش می‌شود ، داستان آن در مورد دو کودک است که متوجه می‌شوند در یک کمپ قایق‌رانی روی یک دریاچه سرگردان هستند و تا زمانی که راهی برای دیدن دنیا از نگاه یکدیگر پیدا نکنند، نمی‌توانند قایق را در دریاچه پیش ببرند. این فیلم با نمایش نخستین شخصیت بدون کلام و مبتلا به اوتیسم پیکسار کاری بی‌سابقه و متفاوتی انجام داده است. در این گفتگو میلسوم در مورد دقت و صحت آنچه که ” Loop” با خود به صفحه نمایش آورده است، سخن می‌گوید.
داستان “ Loop” را از چه چیزی الهام گرفتید؟
میلسوم: یک سال قبل، به عنوان داوطلب در یک برنامه هنری غیرانتفاعی برای بزرگسالان دارای معلولیت شرکت کردم. این برنامه تجربه بزرگی از هم‌نشینی با هنرمندانی بود که با استفاده از کلام با دیگران ارتباط برقرار نمی‌کردند. پی بردم که برقراری ارتباط بدون زبان مرا عصبی می‌کند و تلاش زیادی کردم که یک گفتگوی کوتاه با آنها داشته باشم، که هیچ نتیجه‌ای نداشت.
یک روز استاد به من تکلیف کرد که با ریختن صدها میخ به داخل یک لوله بلند یک باران‌ساز درست کنم. وقتی حرف‌زدن را کنار گذاشتم و بر روی این لوله کار کردم، دیدم که افرادی که اطرافم هستند، گویی زنده شدند. آنها حرف نمی‌زدند، اما به آنچه که من درست می‌کردم، نگاه می‌کردند و در عوض مرا با خود می‌بردند تا آنچه را که آنها درست می‌کردند ببینم. این تجربه‌ای بود که چشمان مرا باز کرد تا بفهمم که انسانها چگونه به شکلهای مختلف با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. یکی از خواسته‌های جدی پیکسار خلق داستانهایی بود که از شخصیتهای بدون کلام استفاده کنند. پس به این فکر افتادم که انیماتورهای پیکسار را به جای کسانی بگذارم که بدون زبان با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند.
چه زمانی تصمیم گرفتید که این داستان را درباره اوتیسم بسازید؟
با چند گروه در پیکسار تماس گرفتم، (شامل) یک گروه با نامِ Quirky Kids (بچه‌های عجیب)؛ که گروهی از والدین هستند که فرزندانی متفاوت دارند. از آنها پرسیدم اگر فرزندانشان که به لحاظ برقراری ارتباط با دیگران تفاوت دارند، در موقعیتی مثل قرار گرفتن دو کودک که زبان مشترکی ندارند در یک قایق قرار داشته باشند، چه واکنشی نشان می‌دهند. کسانی که با آنها تماس گرفتم، واکنشهای متفاوتی نشان دادند، اما مشخص شد که ( والدین کودکان مبتلا به ) اوتیسم دیدگاه و نظرات واقعاً جالبی در خصوص نحوه تجربه آنها از اشیاء دارند.
در هنگام حیات‌بخشیدن به ” Loop” چه چیزی برای شما اهمیت داشت؟
میلسوم: در جامعه معلولین جنبشی وجود دارد به نام ” بدونِ ما، هیچ‌چیز در موردِ ما. Nothing about us without us” این بدان معنی‌ست که شما نباید بدون آنکه افراد معلول را در روند کار سهیم کنید و یا نقش مهمی را به آنها واگذار کنید، داستانی را در موردشان روایت کنید.
برای من مهم بود که صداپیشه با استعداد ما در ” Loop” کسی باشد که مبتلا به اوتیسم است. به عنوان بخشی از روند کار لازم بود که بدانیم چه چیزی باعث آرامش او می‌شود و به چه چیزی نیاز دارد. از نظر مدیسون بندی ( Madison Bandy) بازیگر صداپیشه ما که نقش رنه ( Renee) را به تصویر کشید، راحت بودن به معنی عدم قضاوت در مورد بازیگریش و انجام ضبط در خانه‌اش و در کنار خانواده‌اش به عنوان یک سیستم حمایتی بود.
من عاشق کار بی‌عیب و نقص او در این نقش هستم ، چرا که او توانست یک صدای حقیقی و واقعی برای این شخصیت باشد. بدون او نمی‌توانستیم چیزی بسازیم که تا این حد طبیعی و واقعی به نظر بیاید.
تجربه یک فرد مبتلا به اوتیسم را چگونه در ” Loop” به تصویر کشیدید؟
میلسوم: در طول فیلم، برای کمک به درک و به تصویر کشیدن رنه ،شخصیت مبتلا به اوتیسم در کار ، مشاورانی را از شبکه حمایت از بیماران مبتلا به اوتیسم ([۱] ASAN) به کار دعوت کردیم. اولین و مهمترین چیزی که از آنها آموختیم آن بود که اوتیسم یک بیماری با طیف و دامنه وسیع است و بنابراین یک فرد نماینده کامل تجربه افراد مبتلا به اوتیسم نخواهد بود.
اما من متوجه شدم که در فیلمهایی که در مورد اوتیسم دیده‌ام غالباً تجربه حسی آنها را به شکل منفی نشان می‌دهند و من از وجود پتانسیل مثبت در آن خیلی هیجان‌زده شدم. برای همین بسیاری از ما سعی می‌کنیم آنچه را که حس می‌کنیم مخفی کنیم و یا سرکوب کنیم. در ” Loop” من عاشق نحوه نگاه مخاطب به نوع عملکرد و رفتار رنه هستم و ما سعی کردیم این رفتار را در صحنه‌ای که او و مارکوس نی‌ها را لمس می‌کنند، نشان دهیم. فوق‌العاده است که بتوانید جنبه مثبت این تفاوت حسی را تجربه کنید.
واحد نورپردازی به ما کمک کرد تا بفهمیم که یک تجربه حسی شبیه چه چیزی می‌تواند باشد و من دوست داشتم که درصد اشباع و میزان رنگ آن بیشتر بود ، زیرا نشان می‌داد که این تجربه تا چه حد می‌تواند مثبت باشد.
بینندگان پس از تماشای ” Loop“ از رنه و مارکوس چه چیزی دستگیرشان می‌شود؟
میلسوم: با گوش کردن به افراد مبتلا به اوتیسم این نکته مرا تکان داد که گاهی اوقات آنها در مسیر تجربه‌شان از جهان با افراد غیر اوتیست برخورد می‌کنند، گویی از ما می‌خواهند که از سر راهشان کنار برویم، اما در حقیقت فقط می‌خواهند کسی کنارشان باشد ، بگذارد که آنها کارشان را بکنند و از حریم آنها محافظت کند، به همین دلیل است که در ” Loop” در سرتاسر فیلم مارکوس فقط در کنار رنه می‌ماند.
فیلم این ایده را نشان می‌دهد که لحظات استرس و سوءتفاهم می‌گذرند و در این لحظه روی باز و آرامش به همه کمک می‌کند. در ” Loop” مارکوس نمی‌داند که چه اتفاقی می‌افتد، اما فقط با فرصت دادن به رنه راه رسیدن به سمت دیگر را پیدا می‌کند. از دید رنه، فیلم در مورد درک این مطلب است که کسی می‌تواند شرایط را برای شما فراهم کند و نظرات و دیدگاه شما را درک کند.
حتی زمانی که به نظر می‌رسد هیچ امکانی برای برقراری ارتباط نیست، راهی وجود دارد. پیام فیلم همین است.
[۱] Autistic Self Advocacy Network
جالب بود