پادکست ۱۰: لایکا چطور محدودیت‌های پرینترهای سه‌بعدی را از میان برمی‌دارد؟

اگر مطلبی که در تاریخ ۲۶ مرداد ۹۱ ترجمه کرده بودم تحت عنوان “انیمیشنِ پارانورمن از دیدگاه تراویس نایت” رو خونده باشید، می‌دونید که لایکا توسط تراویس نایت، پسر فیل نایت بنیانگذار کمپانی نایک هدایت میشه. حالا یه داستانِ جالب بگم براتون از اینکه چطور استودیو لایکا شد استودیوی‌ِ لایکا!

از اینجا می‌تونید به پادکست این مطلب گوش کنید و یا با کلیک روی آیکان سه‌نقطه، فایل ام‌پی‌تری رو دانلود کنید:

ماجرای پول هست دوباره. داشتنِ پول. چطور؟ البته به نظر من اینجا و در این داستانِ بخصوص، عرضه و عشق و اشتیاق خودِ تراویس نایت باعث شد که همه چیز خوب پیش بره و به اصطلاح ازدواج موفقی بین پول‌داری  و پسرِ باعرضه شکل گرفت. ماجرا اینه که پدر تراویس، فیل نایتِ معروف اومد و سهامدارِ شرکتِ ویل وینتون Will winton (ویل وینتون هم یه انیماتور مطرح بود که استودیو رو تحت نام خودش ثبت کرده بود و جلو می‌برد) . استودیویی بود که به خاطر عدم مدیریت صحیح، پول و پله‌ای توی بساطش نمونده بود و داشت ضرر می‌کرد. پدرش این کار رو به این خاطر انجام داد که اونجا تراویس به صورتِ اینترن شروع به کار بکنه. توی این استودیو روی سریال های مختلف تلوزیونی و کارهای تبلیغاتی کار کرد.

به سال ۲۰۰۳ که رسیده بود (وقتی که من ۱۸ سالم بود و پای سیستم داشتم زور می‌زدم بدون هیچ منبعی و بدون هیچ پولی و دسترسی به منابع، انیمیشن یاد بگیرم) باباش سهامدارِ اصلی اونجا شده بود و همه کاره! تراویس نایت رفت شد هیئت مدیره‌ی شرکت بدونِ اینکه تجربه‌ی مدیریت داشته باشه. بعدش آقای وینتون که استودیو رو ترک کرد، تراویس نایت متوجه شد که استودیو داره از هم می‌پاشه! استودیو رو تغییر نام داد به لایکا و لایکا شروع کرد به متحول کردنِ صنعت انیمیشن استاپ-موشن. که به نظر من بسیار بسیار اتفاق مبارکی هست در تاریخ معاصر انیمیشن. از سال ۲۰۰۵ تا الان هم به عنوان رییس لایکا داره کار میکنه و مشخصا درسته که تجربه نداشته اما عرضه و شمِ تجاری و آرتیستی از پدر به ارث برده و بزرگ شدنِ توسطِ بهترین و ثروتمند‌ترین و باتجربه‌ترین فرد پولدارِ کره‌ی زمین به هر حال تاثیر میذاره در نسل‌های بعد از خودش.

لایکا چطور محدودیت‌های پرینترهای سه‌بعدی رو از میان برمیداره؟

سال ۲۰۱۳ هست، استودیو‌ی لایکا و محصول اخیر اون‌ها برای سومین بار متوالی کاندیدای دریافت جایزه اسکار در زمینه بهترین انیمیشن می‌شه. این استودیو تنها هشت سال قبل بنیان‌گذاری شده بود، کورالین، پارانورمن و در سال ۲۰۱۴ باکس ترولز رو ساخت. لایکا Laika جایگاه خودش رو به عنوان بهترین استودیوی تولید انیمیشن‌های استاپ‌موشن تثبیت کرده.

در قلبِ اون موفقیت‌ها‌ی بلادرنگ، رویکردی خلاقانه در بحث طراحی کاراکتر از طریق انیمیشنِ جایگذاری یا Replacement animation وجود داره. در Replacement animation به صورتِ سنتی این کار با ساخت صدها صورتِ متفاوت از کاراکترها شروع می‌شه. که بعد عکاسی می‌شن و بعدش صورتِ تازه جایگزین می‌شه با کمی تفاوت و در نهایت با کنارهم قرار دادنِ این تصاویر، حسی از حرکت ایجاد می‌شه و فیلم‌ها ساخته می‌شه.

چیزی که می‌تونید از لایکا یاد بگیرید تلاشِ بی‌وقفه و مصمم اونهاست در پی بهبود یافتن هست، نه فقط برای خودشون، بلکه برای هنری که درحال خلق کردنش هستد. کارولین ۱۲۵ میلیون دلار فروخت و در سایت گوجه‌های گندیده نمره ۹۰ رو کسب کرد. قبل از اینکه اولین کار اونها اکران عمومی بشه، کل فرایند رو زیر و رو کردن و از اول شروع کردند. لایکا از پرینترهای Eden 260 PolyJet استفاده می‌کرد و صورت‌ها رو با مواد پلاستیکی مقاوم و سفید رنگ پرینت می کرد و بعد بوسیله‌ی دست، بافت صورت نقاشی می‌شد. بالای ۲۰٫۰۰۰ صورت از این طریق تولید شد، درحالی که یک فیلم انیمیشن استاپ موشن ازش انتظار میره کلا ۸۰۰ صورت ساخته شده داشته باشه.

آقای براین مک‌لین Brian McLean کارگردانِ دپارتمانِ نمونه‌سازی سریع یا Rapid Prototyping توی لایکا میگه، “ما فکر می‌کردیم پرینترها در زمانِ خودشون آخرین تکنولوژی هستند، واقعا سعی کردیم برای محدودیت‌های تکنیکی راه‌حل‌های خلاقانه پیدا کنیم. می‌خواستیم تا نقاشی‌های پیچیده‌ای روی صورت کاراکترها داشته باشیم. می‌خواستیم کورالین روی صورتش دون دون داشته باشه، و می‌خواستیم مادر دومش رژلب داشته باشه.”

با تعبیه کردنِ این ویژگی‌ها روی مدلِ پرینت شده تکسچر آرتیست ها  نمی‌تونستند اونها رو جاهای اشتباه رنگ کنند. برای ساخت ۳ ثانیه انیمیشن استاپ‌موشن ۴۰ ساعت کار باید کرد، و در هیچ‌ مرحله‌ای دگمه‌ی Undo وجود نداره. برای لکه‌های صورت، تیم نمونه‌سازی‌سریع، هفته‌ها تلاش‌میکردند تا جاهای اونها رو مقداری گود کنند تا نقاش‌ها راحت‌تر جاهای اونها رو رنگ کنند. بعد از پرینت، سمباده‌کاری، زیرسازی و سپس با لایه‌ای ظریف از رنگ، صورت رنگ می‌شد و در نهایت هنرمندِ نقاش، با قطراتی از رنگ جای این لکه‌ها رو پُر می‌کرد.

این روندِ کار به صورت کلی توسط لایکا محرمانه نگه داشته شده بود، استودیو هنوز در حال بهبود دادن وضعیت خودش بود و نمی‌خواست سلاح محرمانه‌ی خودش رو اطلاع‌رسانی عمومی بکنه. همه این‌ها توی فیلم دوم استودیو تغییر کرد، و پارانورمن ارائه شد. پارانورمن اولین فیلم اونها بود که برای نخستین بار از “پرینترِ سه بعدیِ رنگی colour 3D printer ” استفاده کرده بودند.

سیاستِ زیپِ دهان کشیده‌ی لایکا همانطور که متوجه خواهید شد، تنها تغییر در خلال اون سال‌ها نبود. Z Crop که بعدها توسط ۳D systems خریداری شد، تحت عنوان پرینتر سه بعدی Z650 به بازار عرضه شد که توسط Z Print تولید شده بود، بعدها این شرکت با افتخار در خصوص توانایی پرینتِ رنگی این چاپگر سه‌بعدی صحبت کرد که شرکتِ لایکا رو وسوسه کرد تا ۵ تا از اونها رو سفارش بده.

آقای مک لین میگه، “ما هر چیزی که باعث موفقیت کورالین شده بود رو رها کردیم. دقتِ در ابعاد، قابلیتِ تکرار، موادِ پایدار، و خودِ دستگاه‌ها که قابل اتکا بودند. هر چیزی در مورد پرینترهای سه بعدی در آن زمان خیلی بی‌ثبات بود: نتایج از هر پرینت به پرینت دیگه، خودِ پرینترها. چیزهای زیادی بود که قربانی کردیم، اما همه اونها رو در ازای توانایی پرینت کردن به صورتِ رنگی مبادله کردیم و این برای ما ارزش داشت.”

از میانِ گروه، خانم توری براینت Tory Bryant بود که ازش خواسته شد به جای نقاشی دستی، نقاشی دیجیتالی انجام بده. خانم براینت از فتوشاپ به جهت نقاشی بافت‌های صورت استفاده کرد که در پرینتر Z650 روی صورت کاراکترها قرار می‌گرفت. اما با قربانی کردنِ توانایی‌های کارِ دستی مثل “هاشور زدن” و “لایه‌های رنگی”، ایشون راه‌هایی پیدا کرد تا ظرفیت‌های دستگاه پرینتر رو گسترش بدیم و این فراتر از چیزی بود که همه فکرش رو می‌کردند.”

آقای مک‌لین میگه، “ایشون فقط یه رنگ پوست برنمیداشت و اونو بماله رو صورت کاراکتر، ایشون با رنگ‌های زرد و بنفش و فیروزه‌ای پوست صورت رو لایه به لایه می‌ساخت. این کار با پرینتر خیلی سازگار بود، چون این پرینتر، درواقع رنگ رو مقداری زیر سطح پرینت می‌کنه (یا تزریق می‌کنه). تنها روش خانم براینت که اون رنگ‌ها رو می‌ساخت باعث شد تا محدوده‌ی رنگ‌ها فراتر از ظرفیت پرینتر باشه و این بیشتر از چیزی بود که شرکت‌ها انتظار داشتند.”

جدول زمانی پرینت‌های لایکا:

• کورالین: محصول ۲۰۰۹ | دارای ۲۰٫۰۰۰ صورت پرینت شده | پرینتر Polyjet و اغلبِ نفاشی‌ها با دست انجام شده بودند.
• پارانورمن: محصول ۲۰۱۲ | دارای ۴۰٫۰۰۰ صورت پرینت شده | Zprint برای صورت‌ها . polyjet برای اجزای داخلی صورت.
• boxtrolls: محصول ۲۰۱۴ | دارای ۵۶٫۰۰۰ صورت پرینت شده | پرینتر Polyjet و اغلب نفاشی‌ها با دست انجام شده بودند.
• کوبو و ساز دوتار: محصول ۲۰۱۶ | دارای ۶۴٫۰۰۰ صورت پرینت شده | Zprint برای صورت انسان‌ها و Polyjet برای صورت موجودات و اجزای داخلی صورت.
• Missing link یا حلقه‌ی گم‌شده: محصول ۲۰۱۹ | دارای۱۰۲٫۰۰۰ صورت پرینت شده | پرینتر Polyjet J750 برای صورت‌ها و Polyjet Connex 3 برای اجزای داخلی صورت.

مک‌لین از این ابداع با عنوان “حقه بازی” یاد می‌کنه. پرینتر Z650 نسبت به قبل سواد زیادی از نظر رنگ داره. اما همچنان عدم دقت این دستگاه در مبحث بُعد یا Dimension، تیم RP رو ناراضی می‌کرد. اون دستگاه با این محدودیت‌ها بوسیله‌ی پرینت هزاران صورت مبارزه کرد و ۴۰% اونها رو دور ریخت. انیماتورهای لایکا همیشه میخواستند تا شخصیت‌ها به مردم عادی شبیه باشند که حالت‌های صورتشون به نرمی میونِ فریم‌ها تغییر کنه.

آقای مک‌لین میگه، “در ابتدای انیمیشن کوبو و ساز دوتار بود که متوجه  شدیم  تکنولوژیی که در طی چهار سالِ اخیر استفاده می‌کنیم به سقفِ توانمندی‌هاش رسیده. تا جایی که می‌شد از این تکنولوژی کار کشیدیم. ما داشتیم به مواردی در کاراکتر دیزاین می‌رسیدیم که می‌دونستیم تکنولوژی ما قادر به انجامش نیست.”

اینها شامل “زوایای تیز” و “جزییاتِ کوچیک” بودند. مشکلی که لایکا داشت این بود که پرینت‌ها از داخل پودر بیرون می‌آمدند و اینقدر ظریف و شکننده بودند که قبل از مقاوم سازی اونها در حینِ حمل و نقل می‌شکستند. با کاراکترهایی که جزییات زیاد داشت مثل اون حشره‌ی قاب‌بالان و میمون دیگه وقتش بود که در پروسه تجدیدنظر بشه.

لایکا استفاده از پرینترهای Polyjet رو در ساختار داخلی سر عروسک‌ها ادامه داد درحالی که روابط‌شون رو با ObJet حفظ کرده بودند که الان تحت عنوان استراتاسیس Stratasys فعالیت میکنه، در این مرحله، حوالی ۲۰۱۳، Connex3 در مرحله‌ی آزمایشی به سر می‌برد. این پرینتر قابلیت ترکیب ۳ رنگ به صورت هم زمان رو داره. هرچند به صورتِ بالقوه در مفهومِ رنگ یک قدم از پرینتر Z650 عقب‌تر بود اما از منظر دقتِ پرینت و تکرار یا repeatability  مورد توجه قرار گرفت.

مجددا، لایکا راهی برای از پیش برداشتنِ محدودیتِ‌ رنگ‌ برداشت. این کار با استفاده از ابزار AMF  شروع شد، ابزاری که  نشت کردنِ مواد خام اولیه رو در حینِ ترکیب شدن رو کنترل می‌کرد. بجای استفاده از رنگ‌های ثابت از روی منوی پرینتر، تیم حالا می‌تونست گرادیانت‌ها رو بسازه و اصلاحاتِ جزیی رو با تغییر در الگوهای تصادفی شده ایجاد کنه. برای ایجاد طیف رنگِ نارنجی، زمینه‌های تصادفی Noise از رنگ زرد و ارغوانی به صورت یکسان ایجاد می‌شوند و بعد داخل نرم‌افزار Excel شماره هر قطره در هر رنگ رو میشه تنظیم کرد تا رنگ‌های ساختگی بوجود بیاد. با این تکنیک، لایکا توانایی ایجاد رنگ در پرینتر Connex3 رو از ۴۶ به ۲۵۶ ارتقا داد و بالای ۶۴۰۰۰ صورت برای استفاده در انیمیشن کوبو و ساز دوتار پرینت کرد.

در ساخت انیمیشن کوبو و ساز دوتار، لایکا اولین بار حس کرد که روی نرم‌افزار و سخت‌افزاری که برای ساخت صورت کاراکترها ازشون استفاده میشه کنترل کامل داره. قبلا، این سیستم پذیرفته شده بود که هرچیزی که خروجی هست همونه و باید تحت همون محدودیت‌ها کار کرد. حالا لایکا ۷ عدد از پرینترهای J750 داره که مثل ساعت کار می‌کنن. این چاپگرسه‌بعدی بالای ۵۰۰٫۰۰۰ ترکیب رنگ رو پشتیبانی می‌کنه و تنها پلتفرمی هست که برای انیمیشن Missing link استفاده شده تا ۱۰۲٫۰۰۰ صورت رو بسازند.

لایکا روشی که این کارها رو انجام می‌ده رو ده‌ها بار تغییر داده، اما این تکامل بدونِ منظور و هدف نیست. فیلم‌ها با سرعت ۲۴ فریم در ثانیه نمایش داده می‌شن، در انیمیشنِ استاندارد استاپ‌موشن، قبل از اینکه حالت‌های تازه‌ی صورت جایگزین یا Replace بشه میشه از ۲ یا ۳ فریم استفاده کرد. در حلقه‌ی گمشده، لایکا تونسته ۱۲ تا ۲۴ صورت رو در هر ثانیه جایگزین کنه. هر یک با میزان اندکی از تغییر، بیشتر از یک صورت در هر فریم!، برای مثال: یک جفت ابرو که به ملایمت بالا میرن یا لبخندی که به آرامی به اخم تبدیل میشه.

حالا، در فیلم بعدی اونها با عنوانِ Missing link خواهید دید که ۸۰% صورت‌ها نیازی به Stand نداشتند. این ساپورت‌ها مستقیما از داخل پرینتر بیرون می‌آن، صورت‌ها برای مدت یک ساعت داخل سدیم هیدروکسید میرن و بعد به میزان یک ساعت در آب قرار داده میشن و بعد خشک میشن. و قبل از اینکه محلول شفاف و سپس محلول مات رو روی صورت‌ها پیاده کنند،. اگر نیاز باشه صورت‌ها سمباده کاری میشن.

آقای مک‌لین میگه، “همه اینها در مورد خواسته‌ی استودیو هست در خصوص ساخت فیلم‌های استاپ‌موشنی که از لحاظ فنی چند سال پیش قادر به ساخت اونها نبودیم، همچنین برای فراهم کردن شرایطی هست که داستان‌های گوناگون رو بتونیم نقل کنیم. دلیل این که محدودیت‌های توانمندی‌ استاپ موشن رو مدام به جلو هدایت می‌کنیم دو جنبه داره، یکی داستان‌سرایی هست و دیگری بحث بصری، اینها موتورِ اصلیِ محرکتِ ما هستند.”

منبع

برای دسترسی به همه پادکست‌ها، از منوی “مباحث انیمیشن” روی پادکستِ انیمیشن کلیک کنید. اگر با گوشی هوشمند وارد شده‌اید، از گوشه سمتِ چپ روی آیکان “سه خطِ تیره” تَپ کنید و سپس روی فلشِ مقابلِ مباحث انیمیشن بزنید، از زیرمجموعه‌ی ظاهر شده، پادکستِ انیمیشن را انتخاب کنید تا همه پادکست‌ها نمایش داده شود.