انیمیتِ دو یا چند کاراکتر در یک پلان (1)

این سری از مباحث که نمی‌دانم چند قسمت خواهد شد!، در خصوص انیمیت چند کاراکتر در یک پلان و نکاتی که باید به آن توجه کنیم خواهد بود.

دو کاراکتر در یک پلان:

دو کاراکتر در یک صحنه، متقابلاً روی یکدیگر تاثیر خواهند داشت. حتی اگر درحال نادیده گرفتن هم باشند. در این صورت هم در سطح معینی از تعامل هستند.

وقتی 2 کاراکتر باهم در تعامل باشند، اکشن باید مثل بازی تنیس باشد!، یکی از شخصیت‌ها  بیشتر از دیگری، توجه مخاطب را داشته باشد. صحنه را طوری تقسیم کنید که حرکت‌ها و اتفاقات در زمان‌های متعددی روی دهد. بعد از اینکه یکی از کاراکترها بازی‌اش تمام شد، کاراکتر بعدی باید به آن پاسخ دهد. اگر کاراکترها همزمان کاری انجام می‌دهند، مخاطب را گیج کرده و باعث می‌شود تا اطلاعات به درستی منتقل نشود.

فضای شخصی:

مردم هنگامی که یکدیگر را نمی‌شناسند، کنار هم می‌ایستند یا می‌نشینند، واضح است. همه‌ی ما مفهوم فضای شخصی یا Personal Space را به نوعی در ذهن خود داریم. این یعنی ما فضایی در اطراف خود داریم که در آن احساس راحتی می‌کنیم و تنها به افرادی که با آنها راحت هستیم اجازه‌ی حضور در این فضا را می‌دهیم. با این‌حال احساس پذیرفته شدن را دوست داریم. ولی در مسافرت‌ها و یا هنگامی که در صف هستیم، تا جایی که می‌توانیم از افرادی که آنها را نمی‌شناسیم دور می‌ایستیم. اگر بیش‌از حد به افراد نزدیک شویم، آنها واقعاً احساس ناراحتی خواهند کرد.

ولی گاهی اوقات پیش می‌آید که در زمان‌هایی؛ این فضا محدود می‌شود. بهترین مثال‌اش می‌تواند مترو باشد، هنگامی که در یک فضای محدود تعداد زیادی از آدم‌ها در کنار هم فشرده شده‌اند!؛ در این حالت مردم سعی می‌کنند بالا یا پایین را نگاه کنند، حتی چشمان خود را نیز می‌بندند تا تماس چشمی با کسی نداشته باشند.

هنگامی که دو شخص، به خوبی همدیگر را می‌شناسند، به یکدیگر اجازه می‌دهند تا وارد فضای شخصی‌ِ هم بشوند. وقتی به کاراکتر‌های خود یک چنین موقعیتی می‌دهید، مخاطب ایده‌ای در خصوص اینکه این دو چقدر شبیه به هم هستند را در ذهن خود خواهد داشت. مثال دیگر زمانی است که دوکاراکتر همدیگر را لمس می‌کنند یا دست می‌دهند. این کار می‌تواند برای دلداری، تسکین، اطمینان‌زایی و یا… باشد.

البته کودکان از این تابو‌ها آزاد هستند و به راحتی در فضای شخصی دیگران می‌روند. وقتی به سنین نوجوانی می‌رسند، خجالتی می‌شوند و از این تماس‌ها دوری می‌کنند. آنها وارد فرآیندی یادگیری زبان بدن خود می‌شوند، اصطلاحاً دوره‌ی کمرویی نامیده می‌شود. البته مفهوم فضای شخصی در فرهنگ‌های مختلف متفاوت است.